HEERHUGOWAARD - Na enkele moeizame jaren lijkt er weer “schwung” te zitten in de vrouwenselectie van Reiger Boys. Het 1e vrouwenteam kende geen gemakkelijke start van de competitie in de hoofdklasse, maar net voor het hernieuwd stilleggen van de competitie bleef de ploeg van trainer Junior Pourier vijf wedstrijden ongeslagen. In het elftal is een belangrijke rol weggelegd voor aanvoerster Kelly Blankert.


De geboren Haarlemse, werkzaam als orthopedagoog, verhuisde al op zeer jonge leeftijd naar Heerhugowaard, maar kwam niet gelijk in contact met het voetbal.
“Klopt, ik was al elf toen ik eigenlijk in contact met voetbal kwam. Dat komt ook omdat ik uit een echte honk- en softbalfamilie kom. Mijn vader speelde honkbal en mijn moeder softbal toen ze elkaar leerden kennen. Zodoende ben ik ooit begonnen met softbal bij The Herons. Pas in groep acht kwam ik in contact met vriendjes en vriendinnetjes die ook voetbalden en zodoende was mijn interesse gewekt. Ook omdat ik het gevoel had dat ik daar meer mijn energie in kwijt kon dan bij het softnbal heb ik mij samen met een vriendin aangemeld en zijn we begonnen bij de meiden-D (nu MO11).

Daarna heb je alle jeugdteams dus doorlopen?
“Ja, en wel altijd in de meidenteams. Je ziet nu steeds vaker dat talentvolle meiden zo lang mogelijk tussen de jongens blijven voetballen, maar bij Reiger Boys speelden de C, B en A-junioren ook altijd al op hoofdklasse-niveau, dus dat was best wel pittig. Ik voetbalde eigenlijk ook gewoon voor mijn plezier en had niet echt ambities, maar kwam er in die jaren wel achter dat ik op dat niveau mee kon. Uiteindelijk heb ik er nog een extra jaartje aan vastgeplakt want in de Meiden-A heb ik nog een jaar met dispensatie gespeeld. Het team dreigde anders te versnipperen en met dat was ook gewoon een heel leuk team, inclusief technische staf. In die jaren ben ik er achter gekomen dat prestatiegericht werken en gezelligheid en sfeer heel goed samen kunnen. Dat past ook bij een club bij Reiger Boys en zeker ook bij mij.”

Maar uiteindelijk moest je toch de stap naar de selectie maken en dat waren niet de meest rustige jaren van Reiger Boys?
“Men was gewend aan Arnold de Block die hier langer dan 10 jaar de vrouwenselectie onder zijn hoede had en plotseling stond er met Corina Dekker een heel ander persoon voor de groep. Het was een moeizaam seizoen waarin we degradeerden en Corina uiteindelijk naar Telstar vertrok. Vervolgens kwam Cor Smit en daar promoveerden we binnen een jaar weer mee. Misschien wel een jaar te vroeg want de jaren daarna verliepen telkens moeizaam. Cor maakte het tweede seizoen ook niet af en onder ad-interim Kamil Karaer hebben we nog maar net degradatie af kunnen wenden. In de jaren daarna kregen we te maken met Janny Timisela, Raimundo Palmas en Riny Smidt dus in pakweg vijf jaar tijd hebben we zes trainers de revue zien passeren.”

De tijd onder Timisela was niet jou meest gelukkige tijd?
Ach, een trainer maakt bepaalde keuzes, en bij haar viel de keuze niet op mij. Uiteindelijk heb ik in het tweede alsnog een mooi seizoen beleefd, zelfs met promotie. Mentaal ben ik er ook zeker niet minder op geworden, eerder sterker. En uiteindelijk kom je in je loopbaan altijd wel trainers tegen die het niet in jou zien zitten of andersom. Trainers zijn echter ook passanten terwijl ik gewoon blijf, dus ik wist ook wel dat er vanzelf weer betere tijden aankwamen.

Stoppen of naar een andere club is dus nooit een optie geweest?
“Nee, absoluut niet. Daarvoor ben ik teveel vergroeid met Reiger Boys. Zoals gezegd, mijn tijd zou vanzelf weer komen. Ik kan me het leven zonder voetbal ook nauwelijks voorstellen. Het is ook een groot deel van je sociale leven. Je ploeggenoten zijn ook je vrienden en je brengt veel tijd met ze door.”

En die kwam ook, al vielen de afgelopen twee seizoenen wel in het water door corona?
“Ja maar toch denk ik wel dat ik persoonlijk behoorlijke stappen heb gemaakt. Dat komt ook omdat ik ineens in het centrum van de verdediging kwam te pelen terwijl ik daarvoor altijd rechtsback was. En met de ervaring van Aaike Verschoor naast mij in de verdediging heb ik de afgelopen jaren zoveel geleerd. En dan te bedenken dat ik in de jeugd ooit begon als linksbuiten!”

Aaike is inmiddels gestopt, een nieuwe trainer kwam, en u ben je plotseling aanvoerster en één van de routiniers.
“Zo kan dat dus gaan. Op je 26e ben je één van de meest ervaren speelsters van de selectie. Dat ik aanvoerster ben maakte me trots en daar loop ik ook niet voor weg. Voordeel is dat ik de club door een door ken en daardoor kan je ook makkelijker als klankbord fungeren tussen speelsters, technische staf en bestuur. Maar uiteindelijk gaat het niet om mij, maar om het collectief. Ten opzichte van de vorige seizoenen is er binnen de selectie niet eens zoveel veranderd, maar er staat nu wel iemand op de groep die de speelsters vertrouwen geeft en de poppetjes op de juiste plek zet. Hierdoor kunnen we ook voetballen en mag je dus ook durven om fouten te maken. Het zijn dus veelal dezelfde speelsters, maar we zijn binnen een half jaar wel veel meer naar elkaar toe gegroeid.”

Naast het voetbal ben je ook op andere fronten actief binnen de club?
“Ik heb inderdaad ook wel de nodige vrijwilligerstaken gedaan en nog steeds. Zo ben ik actief geweest in de toernooicommissie en draai nog steeds regelmatig wat bardiensten. Dat zijn dingen die ook bij mij passen, en ten alle tijden met plezier als drijfveer want anders moet je er ook niet aan beginnen.”

En dat plezier wil je ook de komende jaren blijven behouden?
“Maar dat gaat wel lukken hoor. Je merkt aan alles dat er binnen de vrouwenselectie iets moois groeit. Met hoofdtrainer Junior Pourier, maar ook met Maurice van Dienst op het veld, merk je dat er oog is voor de gehele selectie. Het gaat niet alleen om Vrouwen 1 of Vrouwen 2, maar om het collectief. Goede resultaten zorgen voor een goede sfeer, maar andersom ook. Het is jammer dat alles nu weer stil ligt door de coronamaatregelen, maar ik denk zeker dat we met z’n allen straks nog tot mooie dingen in staat zijn.”


Dit artikel verscheen afgelopen week ook in onze krant Update welke is verspreid in het HAL-gebied.