4.2 ℃
Het meemaken van de uitgestelde Olympische Spelen, deze werden immers in 2020 afgeblazen vanwege het coronavirus, is een droom die uitkomt voor de talentvolle Jessica Schilder, al gaat zij niet naar Japan om alleen maar te genieten, doch vooral ook om te presteren. En in die prestaties zit dit seizoen een flinke progressie.
Zo wist Schilder zich begin maart tijdens het Europees Kampioenschap in Torun (Polen) te kwalificeren alwaar ze twee persoonlijke records wist te behalen en eindigde op een vijfde plaats. Schilder wist van tevoren dat zij 18.50 meter moest stoten om Olympische kwalificatie af te dwingen en op donderdag was zij daar al heel dichtbij met een PR van 18.48 meter. Tijdens de finale op zondag overtrof ze zichzelf nogmaals door daar nog eens ruim twintig centimeter overheen te gaan (18.69 meter) waardoor men de tickets naar Tokio kon boeken. Bij AV Hera in Heerhugowaard bezochten wij Jessica, om terug te blikken en vooral vooruit te kijken.
De eerste vraag die mij bezighoudt is hoe iemand ooit kan beginnen met kogelstoten. Het lijkt mij niet dat je als kind de ultieme droom te hebben om later kogelstootster te worden?
Jessica: “Klopt, al ben ik wel op zeer jonge leeftijd al in aanraking gekomen met atletiek. Ik was 7 jaar toen ik begon bij de atletiekvereniging in Edam. Ik deed daar eigenlijk meerdere onderdelen wat zeker qua ritme goed is geweest voor mijn ontwikkeling. Toen ik eenmaal de kogel had opgepakt, wedstrijdjes ging winnen en dat vervolgens ook liet zien op Nederlandse jeugdkampioenschappen had ik mijn specialisatie wel gevonden. In het begin deed ik daar ook nog discuswerpen bij en daarin kon ik aardig meekomen. Vanaf de Jeugd Olympische Spelen moest ik gaan kiezen en aangezien mijn talent meer bij het stoten lag ben ik daar volledig voor gegaan.”
Je komt uit Volendam, maar traint inmiddels al vele jaren in Heerhugowaard bij AV Hera. Hoe is dat ontstaan?
“Eigenlijk door mijn trainer, Hans Arnhard. Nadat hij mij had opgepikt bij de regiotrainingen, dat zal ergens rond 2012 zijn geweest, hebben eerst nog even bij Hylas getraind in Alkmaar, maar kwamen al vrij snel hier in Heerhugowaard terecht. En dat doen we nu al vele jaren met veel plezier.”
Dus je bent hier dagelijks?
“Zeker nu in coronatijd is het heerlijk om zoveel mogelijk hier te kunnen trainen. Je bent individueel sporter dus je hoeft ook geen rekening te houden met de 1,5 meter zoals in de sportschool en hier is de ruimte. Overigens ben ik hier niet dagelijks omdat het seizoen in volle gang is en er veel wedstrijden zijn. Tussendoor trainen we normaal gesproken één keer per dag hier om fit te blijven en in de winter doen we dan nog extra kracht- en circuittrainingen."
Dan nog even over het EK waar je de kwalificatie voor de Spelen afdwong. Hoe heb je dat beleefd?
"Een waanzinnig mooi moment. Er waren twee manieren om mij te kunnen kwalificeren. Dat is via de ranking, maar daar op staan vrouwen boven mij met veel meer ervaring of via het stoten van de kwalificatie-eis die op 18.50 meter stond. Toen ik op donderdag de finale wist te halen zat ik er al heel dichtbij met een persoonlijk record van 18.48 meter en voelde ik dat het er in zat.
Tijdens die finale zag ik die kogel vliegen en toen ik de ring uitliep dacht ik wel dat het heel dichtbij de 18.50 was. Voor mijn gevoel duurde het enorm lang voor het op het scorebord kwam, maar toen ik 18.69 zag staan kwam alles los. Ik ben door mijn knieën gezakt en vanaf toen moest ik alleen maar huilen. Die emotie van blijdschap heeft nog wel even geduurd, maar uiteindelijk heb ik een week op een roze wolk geleefd.
Hoe leef je nu naar de Olympische Spelen toe?
"Er komen nog een aantal belangrijke wedstrijden aan zoals het NK (update, Schilder gooide hier een nieuw PR van 18,77, red.), de EK onder 23 en het EK landen. Ik weet nog niet of ik ze allemaal ga doen, maar een aantal zeker wel om in vorm te blijven. Daarnaast zal ik vaker op Sportcentrum Papendal te vinden zijn om daar te trainen."
Want je gaat niet met je eigen coach?
"Mijn coach is al op leeftijd, heeft al te maken gehad met corona, en de reis naar en de omstandigheden in Tokio zijn te zwaar voor hem. Ik ben heel blij dat hij er tijdens het EK wel bij was. Voor nu ga ik heel graag het avontuur aan met Gert Damkat van de Atletiekunie als coach. Wij werken ook al heel lang samen en weten wat we aan elkaar hebben."
En wat is het uiteindelijke doel in Tokio?
"Een plaats in de finale, dus bij de beste twaalf, zou al heel mooi zijn. Iedere sporter wil voor het hoogste gaan, maar een medaille is niet realistisch op dit moment. Als je naar de huidige wereldtop kijkt zijn dat meiden die allemaal een stuk ouder zijn en al vele jaren ervaring hebben. Ik ben nog jong en wil natuurlijk genieten van het moment, maar boven alles presteren. Als ik dan de finale haal of een nieuw persoonlijk record stoot mag ik tevreden zijn en zal ik de ervaring van het moment meenemen om mij de komende jaren verder te ontwikkelen. Over drie jaar zijn er alweer Olympische Spelen in Parijs. Als ik mij op deze manier door blijf ontwikkelen kunnen we daar de lat weer een stuk hoger leggen."
Wil je nog iets kwijt?
“Misschien heel clichématig, maar ik wil heel graag mijn familie en coach bedanken. Vooral omdat ze er nu niet bij kunnen zijn door corona. Mijn vader is helemaal sportgek en is altijd overal met mij naar toe gegaan en hij vindt het helemaal niet leuk dat hij nu nergens bij kan zijn. Hopelijk zetten de versoepelingen door zodat ik ze straks weer op de tribune kan zien. Alles wat ik tot nu toe heb bereikt komt mede dankzij hun, en daar ben ik heel dankbaar voor.
Bovenstaand artikel is afgelopen maand gepubliceerd in onze krant Update welke elk kwartaal verschijnt in de HAL-regio (Heerhugowaard/Alkmaar/Langedijk)
